Knikkeren

Pasgeleden kwam ik samen met zoon (7) aan bij school en er was daar een gejoel en gegil vanaf het schoolplein, nog meer dan anders. We vroegen ons af wat de commotie was. ‘Heb je het al gezien?’ zei een andere moeder tegen me. ‘Knikkeren is weer helemaal in! Mijn kids hebben ook hun knikkerzakjes bij zich.’

Knikkerzakjes. Dat roept altijd bij mij wat vervelende herinneringen op. Ik kreeg van mijn ouders prachtige knikkers om mee te knikkeren, paarse knikkers met zwarte strepen, maar de kinderen in mijn klas vonden het leuker om mijn knikkers af te pakken en vervolgens diep te begraven in de zandbak. Wat een verdriet heb ik gehad. Ik heb er maar een paar teruggevonden. Ik wil wedden dat ze er nog liggen.

Klinkt heel dramatisch, maar ik ben er inmiddels overheen. Het zorgt er wel voor dat ik wat behoudender ben geworden met het meegeven van spullen/ speelgoed aan mijn kind naar school. Sowieso is mijn kind een sloddervos, hij vergeet dagelijks wat mee te nemen naar huis. Toppunt is nu dat we 3 gym broekjes kwijt zijn sinds de start van dit schooljaar. Hij vroeg verder niet om knikkers en hij blijkt ook geen natuurtalent te zijn in het spelletje. Deze ‘curlingmoeder’ heeft het knikkerprobleem dus voor nu even ‘getackeld’.

“De dood of de gladiolen”

Het gejoel en gegil is nu dus elke ochtend voor school, elke pauze, tussen de middag en elke middag na school. Wat voor soort knikkerspel ze doen, kan ik niet helemaal zien. Ze gaan in ieder geval elke keer weer met hun eigen knikkers naar huis. Dat was in mijn tijd niet zo. De dood of de gladiolen. Ik was een zacht ei, ik gaf mijn gewonnen knikkers weer terug aan hun rechtmatige eigenaar, mijn broer niet, die vond dat de andere kinderen dan maar geen spelletje met hem moesten doen. Hij had er dus ook altijd meer dan ik.

Nu weet ik dat knikkeren al een heel oud spelletje is. Ik weet dat mijn ouders hebben geknikkerd, ik knikkerde en nu mijn kinderen dus ook. Er zijn veel variaties op het spelletje, in mijn tijd was het vooral ‘wie het meest dichtbij het potje lag, mocht eerst beginnen met zijn eigen knikker erin te knikkeren.’ Lukte dat, dan mocht je vervolgens de andere knikker erin proberen te mikken, en als dat was gelukt, mocht je ze beide houden. Anders was het dus om en om proberen de twee erin te krijgen. Er werd ook heel wat afgehandeld qua grootte, kleur, bijzonderheid en gaafheid van de knikker. Een bonk tegen een 1-punter kon natuurlijk niet, en hoe groter, hoe beter. Hoe meer glimmers erop, hoe mooier.

Het leuke van dit spel is verder ook dat het uren aan speelplezier kan opleveren en haast niets kost. Je kan al een zakje knikkers bij de Action kopen voor 60 cent, maar ook wat duurdere exemplaren bij de lokale speelgoedwinkel (steun die ook vooral!)

DIY tip!

Mijn zoon begint nu ook enthousiast te worden, nu we ons eigen privé – knikkerpotje in de tuin hebben. Een knikkerzakje heeft hij niet, en ik ben ze nog niet tegengekomen in de winkel. Een beetje handige mama kan bijvoorbeeld ook deze zelf maken. (by Miekk). Nu heb ik helaas geen naaimachine meer, dus zal het met de hand moeten. Ik heb ooit ook zelf broodzakken gemaakt, en daar naaide ik de zakjes met de hand. Ik denk dat dit prima een knikkerzakje zou kunnen worden, alleen de stof zou je iets kleiner kunnen knippen. Misschien bij een budgetwinkel wat leuke opstrijkplaatjes zoeken of op de markt, et voila, zijn eigen persoonlijke knikkerzakje! Superleuk en helemaal uniek.

Wie heeft er ook zoveel geknikkerd vroeger?