Update vanaf het thuisfront

Lieve, beste mensen, lezers van mijn blog. Ik hoop dat jullie je nog niet vervelen. Ik heb serieus geen tijd om te kijken naar mijn blog. Ik ben plotseling juf geworden, en probeer uit alle macht m’n huishouden bij te houden. Afgelopen week overleed ook mijn allerliefste poezenmaatje, na 18 jaar. Ook dat kost veel energie. Voor diegenen die zich afvragen, het ging niet om Popo uit mn andere blog, maar mijn andere kat is overleden. Popo leeft nog en daar gaat het best goed mee.

Inmiddels vliegen de muren een beetje op ons af. Opgesloten zitten is niet ons ding en we hopen dan ook dat een lockdown wordt vermeden door deze maatregelen. Ik vind naar de winkel gaan al een hele opgave en voel me dan ook niet fijn meer. Pasgeleden bij mijn vaste winkel maakten ze nog steeds de karren niet schoon en toen ik dat meldde op facebook (niet de winkel met naam en toenaam ofzo) kreeg ik het verwijt naar mijn hoofd geslingerd dat ik dan maar handgel moest gebruiken.

Ik heb hardop gelachen. Welke handgel? Ik heb nergens meer handgel kunnen kopen. Nog steeds niet trouwens. Ik ben niet zo bang om ziek te worden, ik ben veel banger om mijn vrijheid te verliezen.

Speaking of handgel, ik heb een recept gevonden om zelf handgel te maken. Dit recept is niet van mezelf, dus je wordt netjes doorgelinkt. Er staat dat je aloë vera gel nodig hebt, ik haal dat rechtsstreeks uit het plantje. Ik heb pasgeleden nog een plantje bij de Lidl gekocht voor 2 euro.

Ik had ooit een blog geschreven over het maken van handzeep, dat wordt ook goed bezocht op het moment en is prima toepasbaar. Je hebt niet veel nodig. Ik heb destijds 2 recepten erin gezet.

Ik ga verder geen tips geven over hoe je je de eventuele verveling tegen kan gaan, daar is iedereen nu zelf wel achter denk ik. Ik ben meer benieuwd hoe het met jullie is.

Hoe gaat het met jullie?

Ps. Er wordt opgeroepen geen zwerfafval meer te rapen. Dit doen wij dan ook echt niet. Tot nader order komen er dan ook geen zwerfblogs meer.

Thuisonderwijs in 2020

Momenteel ben ik druk met het voorbereiden van de kamer van mijn zoon. Vanaf morgen krijgt hij thuisonderwijs. Diep respect voor alle mensen in het onderwijs die zo snel van alles op poten zetten om de kinderen datgene te bieden wat ze nodig hebben. De juffen van mijn zoon hebben zichzelf gefilmd en geven via video instructies over de te maken opdrachten. Hoe cool is dat?

Verder krijgt hij extra huiswerk omdat hij niet zo goed is in rekenen. Ik krijg via whatsapp instructies van de juf over hoe ik hem daarin het beste kan begeleiden, maar ook dat ik zelf moet bepalen wanneer we dat doen, in het ritme van thuis. We hebben immers ook nog een peuter rondlopen, die graag wil schreeuwen en het leuk vind om op knopjes te drukken van laptop of tablet. En dan gaan ze ook nog 1x per week videobellen met alle kinderen. Geweldig! Vinden ze vast superleuk.

Maar ik ben ook geschrokken over hoe snel deze situatie is geëscaleerd. Maakten we nog grapjes over corona en corona bier bijvoorbeeld, hamsteren we de volgende dag alsof het een lieve lust is. En begint er een, dan volgen er al snel meer. Zo hoorde ik van een koppel afgelopen weekend met een pasgeboren baby, dat ze bezorgd zijn, omdat de  babyvoeding overal is uitverkocht. Of bij de groenteman, hij vertelde een verhaal dat een klant 60 kilo aardappelen had gekocht, terwijl deze persoon 1 huisgenoot had. Dood en doodzonde.

Ergens hoop ik snel ziek te worden. Dan ben ik er van af en kan ik me weer vrij bewegen. In Overijssel, waar ik woon, wonen we in een gemeente die nog ‘coronavrij’ is. Voor hoe lang nog? Mijn man werkt bijvoorbeeld buiten de deur en heeft meer dan 40 collega’s. Vanuit de overheid heeft hij een vitaal beroep en kan hij niet thuiswerken. Ik verwacht dat hij als eerste ziek wordt en mij dan aansteekt.

Onze gemeente heeft pasgeleden met de winkeliersvereniging vlaggen laten maken. ’75 jaar vrijheid’. Hele mooie vlag met symbolen van de oorlog die alleen met onze gemeente te maken heeft. Beetje vaag, maar echt, geloof me, erg mooi.

Nu we geïsoleerd zijn, want we kunnen niet meer vrij bewegen naar school, met het OV, naar de winkel, naar een restaurant, bioscoop, naar de apotheek, want ook zij laten ook maar mondjesmaat mensen binnen, niet meer reizen over de wereld, of zelfs maar naar België of Duitsland te gaan, is VRIJHEID van meer betekenis dan ooit.

Alle festiviteiten omtrent het 75 jaar bevrijd zijn, gaan niet door. Er wordt opgeroepen om de vlag vanaf vandaag buiten te hangen. Om toch een beetje saamhorigheidsgevoel te geven en te bedenken dat vrijheid een fragiel iets is. Daar hebben we gehoor aan gegeven.

Laten we hopen dat we weer snel, in goede gezondheid, van onze vrijheid kunnen genieten.

Wordt niet hysterisch, become a ‘happy prepper’

Zullen we het woord corona vermijden? Ik ben namelijk helemaal ‘C’ moe. Het Paasei-Virus, vind ik veel leuker, dus bij deze noem ik het virus vanaf nu het Paasei-Virus.

Het Paasei-Virus zorgt ervoor dat mensen, om het zwak uit te drukken, nogal bezorgd zijn. Mogelijk krijg je nu de indruk dat ik niet bezorgd ben. Dat klopt. Ik maak me niet druk. Ik vind het wel enorm fascinerend. Met alles wat we nu weten, qua wetenschap, en als je je bedenkt dat de mens 2000 jaar geleden geen vaccins of hygiëne had, verbaasd het me dat we dan zo angstig worden van een virus/ ziekte. Dat heeft waarschijnlijk meerdere redenen.

Zwerfblog #2

Nieuw thema dit jaar is zwerfblog. Een zwerfblog is een blog waarin de blogger laat zien wat voor straatafval er is geraapt en op wat voor soort plekken dit wordt gevonden. Het gaat niet om de hoeveelheid, maar het gaat erom dat mensen bewuster worden van wat ze weggooien op straat en hoe lang zoiets blijft liggen. 

Zwerfblog 2 is een feit! Door persoonlijke omstandigheden is er niet zoveel ‘gezwerfblogd’, maar we hebben weer afval geraapt.

Het sollicitatiegesprek.

Een dag voor het sollicitatiegesprek word ik ziek. Veel hoesten, ontzettend verkouden…. Ik voel aan alles dat er een griepje aan zit te komen. Wat moet ik nou doen? Ziekmelden of niet? “Neh, dat lukt wel Kim, niet aanstellen hoor!”

Helaas word ik de volgende dag wakker met een enorm ontstoken oog en bijbehorende hoest waar je u tegen zegt. Snot zit overal op mijn gezicht. Mijn stem is veranderd in dat van een vrouw die al 50 jaar rookt, maar afzeggen is nu een big fat NO NO. Ik weet nu eigenlijk ook wel dat ik geen make-up zou moeten gebruiken, maar mijn gezicht schilderen is een van mijn favoriete bezigheden in de ochtend en voor dit soort gelegenheden helemaal. Bovendien lijk ik anders niet eens op mijn foto die zo mooi prijkt op mijn cv. Beetje van mezelf, beetje filter. Je kent het wel.

Goed. Naast het weinige make-up op mijn gezicht, lees: poeder en klein beetje mascara, heb ik aan mijn kleding ook niet zoveel gedaan. Geen hakken dit keer, want ik voel me blêh. Wat ik wél heb gedaan, is een blauw vestje onder mijn blazer aangetrokken. Ik las pasgeleden op LinkedIn, en het was een item van het UWV als ik mij niet vergis, dat Victor Mids (goochelaar en arts, A.K.A. favoriete schoonzoon) zei, dat blauw helpt bij een sollicitatiegesprek. Het straalde vertrouwen uit of zoiets. “Baat het niet, dan schaadt het niet”, dacht ik, dus gewoon proberen!

Ik vind de locatie snel en wordt vriendelijk naar binnen gewenkt door gastheer 1. Wetende dat de eerste 7 seconden al uitmaken of je doorgaat in het sollicitatieproces of niet, tover ik mijn allermooiste glimlach op mijn gezicht. Ik hoop maar dat ze niet teveel naar mijn oog zullen kijken…..

Zodra ik binnenstap zijn alle ogen op mij gericht. Ik knik een keer vriendelijk en denk ‘Neeeee, toch geen snot ergens ofzo?’ Ik voel mij haast Quasimodo met mijn ontstoken oog en mensen blijven me maar aankijken. Ik begin een beetje te zweten tot mijn 1e gastheer (er is ook nog een 2e) mij haastig meetrekt naar een kamertje en mij daar naar binnen begeleid waar gastheer 2 al aanwezig is. Deze 2e meneer stelt zich ook voor, en vraagt direct: “Hoe?” Ik: “Sorry?”, “Hoe?” vraagt hij weer. Ik vraag me af in welke raar bedrijf ik nu beland ben, maar hij zegt: “Je schreef in je brief dat je het een en ander wilde uitleggen in een gesprek. Nu is je kans.”

“Aaaah, ik wist wel dat u erop terug zou komen!” Ik kan het u precies uitleggen!”, zeg ik misschien net wat te enthousiast. Ik leg het allemaal keurig uit en gastheer 2 knikt veelvuldig goedkeurend.

Ze proberen me op mijn gemak te stellen, maar ik voel me met de minuut zieker worden. Mijn oog brandt en doet pijn. Uit alle macht probeer ik met mijn mooiste glimlach de aandacht vast te houden en te doen alsof ik begrijp wat gastheer 2 allemaal zegt. Als ik aangeef dat ik niet helemaal fit ben, zegt hij; “Oooh had je een glaasje water gewild?”

Goedbedoeld, maar ik dacht alleen maar, “staat hier ook ergens een bed waar ik even kan powernappen??” .

De gastheren geven aan dat er alleen mannen werken op deze locatie. “Ah, vandaar al die ogen daarnet!” Flap ik er ook zo uit. “Ja zegt g.h 1, “er komt zelden een vrouw hier”. Dat maakt voor mij niet uit, sterker nog, ik werk liever met mannen samen dan met vrouwen. Ik ben het type: ‘plat en nuchter’ iets wat mannen over het algemeen meer kunnen waarderen.

Na de gebruikelijke vragen als: “Vertel eens wat over jezelf” en “Wat zijn je zwakke punten?”, vertelt gastheer 2 heel veel over het bedrijf en stelt naar mijn mening te weinig inhoudelijke vragen.  Ik gooi er daarom zelf maar een pittige werksituatie uit volgens de STARR*. Dit lijkt indruk te maken, want er volgen daarna helemaal geen vragen meer en er wordt afgesloten met de vraag wat mijn salarisindicatie is.

Omdat ik niet al mijn kaarten wil laten zien vraag ik wat zijn salarisindicatie is. Die vraag had hij niet verwacht en staat op om zijn computer op te starten. Na een minuut of 10 komt het hoge woord eruit en wordt er een bedrag genoemd.

Ik kan mijn teleurstelling niet onder stoelen of banken steken en mijn potentieel nieuwe L.G geeft aan dat hij het ook “wat weinig vindt”. Ik probeer nog de situatie te redden door te zeggen dat ik daarmee prima mijn vaste lasten kan betalen en dat plezier in mijn werk belangrijker is.

En daarmee was het gesprek ten einde. “We laten zo snel mogelijk van ons horen! Over anderhalve week ongeveer.” (QUE????) Het blijkt dat ze nog 2 a 3 gesprekken moeten voeren de week erop, en ze dus helemaal geen haast hebben, lijkt het.

2 stevige handdrukken, een “ik vond het een onwijs leuk gesprek!” en nogmaals de allerbeste glimlach van Twente verder, toog ik snel door de stromende regen naar mijn auto, waar ik thuis met zelfvertrouwen de uitslag afwacht.

 

*STARR = reflectiemethode die staat voor Situatie, Taak, Actie, Resultaat, Reflectie. Hiermee kun je bijvoorbeeld een situatie kort beschrijven die bijvoorbeeld een eigenschap van jou uitlicht.  Lees hier meer over STAR.

Afgelopen week ook begonnen: het programma ‘de sollicitatie‘, op sbs6. Was erg leuk om te zien!

Verhuizen: you hate it, or you love it

Afgelopen maand was het dan zover: we zijn verhuisd na 5 jaar onzekerheid, over wat er zou gebeuren met ons huis. Onze oude woning, waarvan wij dachten dat het Unesco erfgoed zou zijn, kwam op de slooplijst van de woningbouw te staan. Te oud, te lelijk, niet meer van deze tijd, niet duurzaam, gebruik van gas en te klein. Dat vonden wij niet. Met z’n viertjes woonden we daar met veel plezier en wilden we dan ook niet weg. Dat de muren afbrokkelden onder onze ogen (echt waar), negeerden we dan maar. We moesten weg en het wordt te zijner tijd gesloopt. Voor de duidelijkheid, onze oude woning had ongeveer 80 m2 ruimte, en onze buren hadden nog minder. Voor sommigen veel te klein, voor ons heel fijn.

Zwerfblog #1

Nieuw thema dit jaar is ZWERFBLOG. Een zwerfblog is een blog waarin de blogger laat zien wat voor straatafval er is geraapt en op wat voor soort plekken dit wordt gevonden. Het gaat niet om de hoeveelheid, maar het gaat erom dat mensen bewuster worden van wat ze weggooien op straat en hoe lang zoiets blijft liggen. 

De allereerste dit jaar! 🙂